عمو هسا کی با بخانه بئسه بونه گیره بشه بیرون. گمه:
– عموجان شوما مرتب خانه میان ایسابی. ایوان صندلی سرا شش قبضه بنام خودت بوکوده‌بی و تکام نوخوردی. هسا کی هن بیلاوارث ناخوشی دکفته مردومه جانا، چی ایصراری داری بیشی خیابان؟ من نفهمم بخودا! سندوسالدار آدمان ره خب نیه بیرون شوئون. خطر ویشتره شمه ره.
ای پا ایسا گئه:
– نه. با بشم. دوروسته دولت بوگفته کی بختره بخانه بئسم، منم دانی کی طرفدار دولتم. ولی هیکس مرا مجبور نتانه کودن کی کویا بشم کویا نشم. هن باعیث بئه احساس آزادی نوکونم. می دیل کرا خفا بئه. اگر هتویی هیکس نوگفته‌بی مره بحانه ایساییم. صدسال سیام بیرون نوشوییم. ولی وقتی مجبور بوکونید هتو بئه. می دیل قرار نیگیره. وا بشم بیرون. ماسک و دسکش و ده چه دانم ژل و همه چی فاگیفتم. الان بئس ترا نیشان دهم.
شه اوتاق دورونی، نیم ساعت دکشه تا بیرون ایه. اونه لباس و سرودیما کی فاندرم مرا مرگ خنده گیره. تانم می جولوبا بیگیرم مگر! گئه:
– چیسه ره؟ تی گازخاله هندم وازا کودی؟ تاهسا آدم ضد کرونا نیده‌بی؟
گمه:
– عموجان مگر خایی بیشی فضا؟ دو قدم خایی بیشی واگردی ده. ماسک و دسکش کافیه.
عمو فرمایش کونه: نه نه. اشان همه لازیمه. لباس ضد ویروس واجبه. خایم بشم مردوما نیشان بدم کی یا بیرون نیشید یا اگرم شیدی هتو با مجهز و مرتب بیبید. دو روز دنکشه ویروس پیروس خو دُما نیهه خو کولَ سر، گوریزه.
گمه عموجان اشانا کویا جا باوردی؟ هرکسی نتانه اجور دم و دزگاه خوره فراهم بوکونه!
– بازار جا فاگیفتم. سلامتی ره خرج و مخارج کودن واجبه. پول سلامتی جا بختره؟
– بازار سیاه فاگیفتی؟ تو کی دولت طرفداری چره نوشویی اونه جا فاگیری؟
– دولت خودش ماشاالله انقد گدَگوله داره کی، به من فانرسه. خا مقامات حقم داردَه. اوشانه سلامتی مهم تره. وا سالیم بیبید کی امره خدمت بوکونید. چره نفهمی تو آخر!
گمه:
– عموجان مردوم کویا جا باورید اشانا بیهیند؟ تونم ماشالا فرمایش کونیا.
– خا وام فاگیرید
– وام چیسه آخر. مگر هر کسا وام فادده! مرا به گب اورداندریا! هسا بختر نیه کی بخانه بئسیم کی هن بیلاوارث کرونایا دوکوشانیم! اونه لافندا بورسینیم! ها؟ بختر نیه؟
جند واژه:
دنکشه: طول نمی‌کشد
دوکوشانیم: خاموش کنیم. از بین ببریم
بورسینیم: پاره کنیم
پرویز فکرآزاد
امشب، نهم دی ماه ۹۴،داستانک”اگه رابان واهلید!/اگر حلزون ها بگذارند!”نوشته زنده یاد محمود اسلام پرست با اجرای 
