نانم کویا اونا بیده دارم. سرو دیم اونه شین خیلی مره آشنایه. صحبتَ سرَ واکودنه رِه، واورسم:
– آقا پسر! ببخشید اَ کوچه نام چیسه؟
جواب دیهه:
– صومابجار!
گمه:
– دانم، اَ کوچه گم! اَ فرعی کوچه!؟
گِه:
– کوچه ی شادمان.
باذون مرا واورسه:
– شوما ساغرسازانی ایسید؟
جواب دهم:
– بعله ولی اَ کوچانَ ایسم همه تان عوضاَ بوسته.
مراَ فاندره:
– کوچانَ نام عوضاَ بوسته، آدمان چی؟
گم:
– آدمانم عوض بوستید. مثلا خوده شما پسرجان! مره خیلی آشنایی ولی ترا نتانم شناختن!
ایتا کوجه خنده کونه و راه دکفه شه. کوچه دگردَ سر، واگرده، خو عینکَ اوسانه و مرا فاندره. فکری بَمَه. می جوانی
دورانَ عینک، اونی دس چی کونه؟
برگردان:
نمیدانم کجا او را دیده ام. قیافه اش خیلی آشناست. برای اینکه سر صحبت را باز کنم می پرسم:
– آقاپسر ببخشید! اسم این کوچه چیه؟
جواب می دهد:
– صومعه بیجار
می گویم:
– می‌دونم، این کوچه رو می‌گم! این کوچه فرعی رو؟
می گوید:
– کوچه شادمان
بعد می‌پرسد:
– شما اهل محله ساغریسازان هستید؟
جواب می‌دهم:
– بعله ولی این کوچه‌ها اسم‌‌هاشون عوض شده.
نگاهم می‌کند:
– نام کوچه‌ها عوض شده. آدما چی؟
می گویم:
– آدما هم عوض شدن. مثلا خود شما پسرجان! خیلی برام آشنایی ولی نمی تونم بشناسمت!
لبخند می‌زند و راه می افتد می‌رود. سر پیچ کوچه، برمی‌گردد، عینکش را برمی‌دارد و نگاهی به من می‌اندازد. فکری
می‌شوم. عینک دوران جوانی‌ام در دست او چه می‌کند؟
ali bod mrcc😍
ممنونیم