عمو هسا کی با بخانه بئسه بونه گیره بشه بیرون. گمه:
– عموجان شوما مرتب خانه میان ایسابی. ایوان صندلی سرا شش قبضه بنام خودت بوکوده‌بی و تکام نوخوردی. هسا کی هن بیلاوارث ناخوشی دکفته مردومه جانا، چی ایصراری داری بیشی خیابان؟ من نفهمم بخودا! سندوسالدار آدمان ره خب نیه بیرون شوئون. خطر ویشتره شمه ره.
ای پا ایسا گئه:
– نه. با بشم. دوروسته دولت بوگفته کی بختره بخانه بئسم، منم دانی کی طرفدار دولتم. ولی هیکس مرا مجبور نتانه کودن کی کویا بشم کویا نشم. هن باعیث بئه احساس آزادی نوکونم. می دیل کرا خفا بئه. اگر هتویی هیکس نوگفته‌بی مره بحانه ایساییم. صدسال سیام بیرون نوشوییم. ولی وقتی مجبور بوکونید هتو بئه. می دیل قرار نیگیره. وا بشم بیرون. ماسک و دسکش و ده چه دانم ژل و همه چی فاگیفتم. الان بئس ترا نیشان دهم.
گيلˇقصه داستان شب گیلکی ست
امشب، نهم دی ماه ۹۴،داستانک”اگه رابان واهلید!/اگر حلزون ها بگذارند!”نوشته زنده یاد محمود اسلام پرست با اجرای 
