گابو هم رفت

برای پرواز گابریل گارسیا مارکز ۲۸ فروردین ۹۳


سلام گابریل

صد سال دیگر

بازهم سلام می گوییم

به تو

صدها سال تنهایی

ما را مصمم تر کرده رفیق


برچسب‌ها: گابریل گارسیا مارکز, درگذشت

نرفته!


ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯼ

ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪﺍﯼ

ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎ

ﭼﻪ ﺑﯿﺪﺭﯾﻎ

ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺎﺭﻧﺪ

ﻣﻪﯼ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ

ﺣﯿﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ

ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﻣﻪ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﺎﻏﭽﻪ

ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻫﻨﻮﺯ

خاخورزا / خواهرزاده

  • یعنی تو خالاَ داری؟ می چوم تلس بوکوده آخه زای! یعنی ایتا خاخورزا واَ بدارم اونم اَجور بی وفا! من چی گناهی بوکودم می دیله توشکه بزم به تی دیل آخر زای! کم تره زحمت بکشم! تی آبخانه آبَ کم خالی بوکودم؟ جه می خاخور کمتر تی غورصه بوخوردم؟ می دیله خوشی تویی زای! من کی هرماله اینتظاری جه تو نارم! فقط هر ماه ایوار واَ بایی اَ خانه دراَ بزنی؟ باز خدا همسادانَ پهرومارا بیامورزه! بازار شوندریدی، مره م خرید کونیدی. ادامه خواندن خاخورزا / خواهرزاده

چیسی تو!/ چه هستی تو

ﻧﯿﮕﺎ ﺑﻮﮐﻮﺩﯼ ﻣﺮﺍَ

ﺷَﻮﺍﻟﻪ ﺍﯼ ﺑَﻮﺍﺭﺳﺘﻪ

ﭼﯽ ﺁﺗﺸﯽ ﺑﯿﮕﯿﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺟﺎﻧﻪ

ﺟﻪ ﻣﻦ ﺩَﻭﺍﺭﺳﺘﻪ

ﻟﻮﭼﺎﻥ ﺑﺰﻩ ﺍﯾﯽ ﻭ ﻣﺤﻞ ﻧﻨﺎﯾﯽ

ﺑﻮﺷﻮﯾﯽ ادامه خواندن چیسی تو!/ چه هستی تو

خواهم آمد به روستا

چقدر هوای روستا دارم
چقدر روستا را دوست می‌دارم
خواهم آمد آخر
هم صحبت درخت و رودخانه خواهم شد
پای درد دل سپیدرود خواهم نشست
به سگ مهربان همسایه
مهربانی خواهم کرد
به گربه‌ مش شعبان
لقمه‌ای از سفره‌ی حصیری پهن شده در باغ
تعارف خواهم کرد
با خروس باغ همسایه آواز خواهم خواند
با جوان شاعر چولاب با بهزاد*
هم صدا خواهم شد
چولاب را بیشتر از هر وقت دوست خواهم شد
به روستا خواهم آمد
همین روزها
ای باغ
ای شالیزار
ای کلاغ
ای کبوتر چاهی
ای بلبل
ای مرغ
ای خروس
ای جوجه ها
ای اردک
ای غاز
ای اهالی چولاب
دعا کنید
که زودتر بیایم و روستا را زیارت کنم
…….
*چولاب: روستایی در 5 کیلومتری آستانۀ اشرفیه
*بهزاد سواری: شاعر و نویسنده ساکن چولاب که عکس هم از اوست

ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻥ

 ﻧﺎﻥ ﺑﺮﺑﺮﯼ ﺧﺸﺨﺎﺷﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮﮎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ ﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﭼﺎﯼ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ام.

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﮕﺎﻩﮔﺮﺳﻨﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ. ﻓﻮﺭﯼ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ :

ﻣﺮﺳﯽ ﭘﺴﺮﺟﺎﻥ ! ﺍﻻﻥ ﺳﺮ ﮔﺬﺭ ﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.

ﺗﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ :

ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﺗﯿﮑﻪ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﺭﯾﺪ، ﺻﻒ ﻧﻮﻧﻮﺍﯾﯽ ﺷﻠﻮﻏﻪ !

ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻮ ﺩﻫﻨﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ و ﺑﻪ ﻗﺪ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﭘﺴﺮﮎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .  ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﭘﯿﭻ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ.

کوچه

نمی‌دانم کجا او را دیده‌ام. قیافه‌اش خیلی آشناست. برای اینکه سر صحبت را باز کنم می‌پرسم:

– آقاپسر ببخشید! نام این کوچه چیه؟

جواب می‌دهد:

– صومعه بیجار

می‌گویم:

– می‌دونم، این کوچه رو می‌گم! این کوچه فرعی رو؟ ادامه خواندن کوچه

کوچه (داستان کوتاهِ کوتاه)

نانم کویا اونا بیده دارم. سرو دیم اونه شین خیلی مره آشنایه. صحبتَ سرَ واکودنه رِه، واورسم:

– آقا پسر! ببخشید اَ کوچه نام چیسه؟

جواب دیهه:
– صومابجار!

گمه:

– دانم، اَ کوچه گم!  اَ فرعی کوچه!؟ ادامه خواندن کوچه (داستان کوتاهِ کوتاه)