خلاصه به فارسی:
علی موبور نوروزِ هر سال در جنگ تخم مرغ ها برنده بود. اما آن سال، او تخم مرغ نداشت و نتوانست در جنگ شرکت کند. اکبر زاغی تخم مرغی به او قرض داد. او با تخم مرغ قرضی جنگ کرد و همه را برد. جعفر چاخان هم به او باخت، اما حاضر به پذیرش باختش نبود و علی موبور را متقلب خواند و نفرین کرد تا تخم مرغ هایی که برده و می خواهد تنهایی بخورَد از گلویش پایین نرود! از طرفی، از علی خواست فردا دوباره با هم بجنگند. فردا در کمال ناباوری جعفر علی را شکست داد و همه تخم مرغ هایش را برد. این اولین باری بود که علی موبور شکست می خورد… غروب اسماعیل دندانی خبر آورد که جعفر گم شده. گشتند و او را در بیشه زاری پیدا کردند، در حالی که دراز به دراز افتاده بود و کف کرده بود و از هوش رفته بود. جعفر چاخان تخم مرغ ها را با یک تخم مرغ قلابیِ گچی برده بود و خورده بود!
به زبان محلی مازندرانی:
علی بورِک مرغنه جنگی دله شه دسوری نداشته. هر وقت نوسال بییه، قلاکتیِ وچون دَسه دَسه شینه خاله صنمبرِ خنه و هر اتا اتا دتا کل عَیدی مرغنه گیتنه و امونه مَله ی میدون سر، دور هم اِس کردنه و شه مرغنه ره دیم به دیم زونه.
علی بورِک اون سال نتونسه خاله صنمبرِ خنه عَیدی گِردش بوره. ونه مار و خاله صنمبر چن روز عَید بَمونس، اتا بِخدی چیِ سر دِتا بامشیِ دسوری قِرمئو بیتنه. اول، ونه مارِ دهون وا بَیه: – “ها صنمبر! شه کرک و سیکای جلو ره بَیر امه لَت و لتکا نکفن… عازّا بکوشتون! امه دکاشت ره نکاشت هاکردنه.”
خاله صنمبر ره خله ور بخرده. دس کمر بشته و گردن گردن بزو: – “هم ایان کرک و سیکای مرغنه، عَیدی پیشی شمه وچونِ عَیدی بونه و کفت کننه وَ.”
